کودکی

زدور کودکی آرم به حسرت یاد 

که گر ز عمر مرا بود بهره ای آن بود

فروغ شوق و امید از دو چشم من می تافت  

سرور و وجد ز رخسار من نمایان بود

سوار بودم بر نی ولی ز شادی دل

مرا به پهنه میدان بخت جولان بود

برآن نشاط که در نوبهار خندد گل 

بکام بخت لب من همیشه خندان بود

سیاه روز نبودم ز دست دیده و دل

هنوز دیده به دستور دل بفرمان بود

بخلوت دل من راه نداشت آز و نیاز

بچشم همت من سیم و سنگ یکسان بود

ز دست رهزن ایام در امان بودم

که مهر مادر و لطف پدر نگهبان بود

به مهر مادر جان زنده بود در تن من

پر از محبت اویم ورید و شریان بود

نداشت لوح دلم جز امید نقش دگر

در این صحیفه نه نامی ز یاس و خرمان بود

بسی بزرگی در مغز من جا داشت

خیالها که فراتر ز حد امکان بود

دریغ و درد که دوران کودکی بگذشت

که جاودان به جهان نیک بخت نتوان بود