وقتی وبلاگ بابایی ونسی رو دیدم.....

سلام حسین عزیز.. از مامانت ممنون که به ما سر میزنن و بهمون لطف دارن.. خب دیگه،مرگ و زندگی ما آدما دست خودمون نیست.. درسته که نسی هیچوقت مادرشو ندید و بوشو حس نکرد،درسته که مامانش هیچوقت نتونست نسی رو تو آغوش بگیره و این بزرگترین آرزوش بود....اما...هنوزم چیزایی هست که بشه بهشون دلخوش بود..من هنوز نسی رو دارم و اونم منو..و ما خوشبختیم و شادیم چون میدونیم شادی ما مادرشو شاد خواهد کرد... تو هم باید پسر خوبی باشی و مامان و باباتو اذیت نکنی و کاری کنی که همیشه لبخند رو به لباشون بیاری..باید مرد بشی و هوای اونارو داشته باشی..قدرشونو بدون پسر گلم... میبوسمت.. از طرف نسی و باباییش